Πριν από ένα μήνα ξεκίνησε κολύμβηση ένα απίστευτο βρεφάκι, παρέα φυσικά με τους γονείς του, οι οποίοι ωστόσο ήταν αρκετά αγχωμένοι και οι δύο. Το αποτέλεσμα ήταν βέβαια να δυσανασχετεί αρκετά το μωρό κι έτσι πλησίασα τη μαμά που καθόταν απ’έξω, για να της εξηγήσω πόσο φυσιολογικό ήταν αυτό που συνέβαινε. Μπορεί να πεινούσε, να νύσταζε, να είχε κάνει ζεστό ντουζάκι πριν μπει στην πισίνα κι έτσι να κρύωνε, ή μπορεί απλούστατα να “περάσανε” οι γονείς το άγχος τους στο παιδί, χωρίς να το θέλουν, κάτι που συμβαίνει πολύ συχνά. Ο μπαμπάς προσπαθούσε να πετύχει τις ασκήσεις κι είχε ξεχάσει το καλύτερο: να απολαύσει τη στιγμή με την κόρη του. Τα είπαμε για αρκετή ώρα, τα συμφωνήσαμε και στο επόμενο μάθημα ο μπαμπάς ήταν απίστευτα χαλαρός, η μαμά γελούσε με φωνή και το παιδί απλά περνούσε φανταστικά. Την προηγούμενη εβδομάδα ξεκίνησε ένα νέο παιδάκι στο ίδιο σκηνικό. Πήγα λοιπόν να καθησυχάσω τη μητέρα του, αλλά τσουπ! με πρόλαβε η “παλιά” πια μαμά κι έπιασε αγκαζέ τη νέα και με ένα νεύμα τύπου “άστο πάνω μου”, ανέλαβε τη νέα οικογένεια…
Οι νέοι γονείς έφυγαν με ένα τεράστιο χαμόγελο παρόλο που το παιδί έκλαιγε στο μάθημα. Ακόμα δεν έχω αποφασίσει ποιο ήταν το καλύτερο. Το ότι κατάλαβαν αμέσως τι έφταιγε, το ότι το καλό εξαπλώνεται ταχύτατα, το ότι όλοι περάσαν ωραία, δεν ξέρω, μάλλον όλα!
Αλλά ακόμη πιο τέλειο ήταν ότι προχθές το νέο μωράκι “τα έσπασε” !